AUĆ!

Przeklinam dzień w którym zgodziłam się na współpracę z Panem X, podczas pierwszej imprezy jego nowopowstającej firmy. AMEN! Na domiar złego przy tejże imprezie biorą udział sami NASI WSPÓLNI (czyt. jego) ZNAJOMI. Ograniczyłam spotkania poprzedzające to wydarzenie do minimum, a właściwie do jednego. Dzień przed, podjechałam zobaczyć hale sportową na której impreza ma się odbywać…i od razu wiedziałam, że to o TEN jeden raz za dużo. Co chwile pojawiali się NASI WSPÓLNI jego ZNAJOMI, obecnie także JEGO współpracownicy. Jedni udawali, że mnie nie widzą, inni rzucali zdawkowe „cześć” Naprawdę, długo utrzymywałam spokój w ryzach…pękłam kiedy dołączyła do nas Gina ze swoim chłopakiem F. Zero reakcji, aż zamroziło mi krew w żyłach. Zabolało. Auć! Brak kontaktu z Giną było w tej chwili jak gwóźdź do trumny singielki. Ludzie nas czasami zaskakują…Uwielbiałam ją, za pozytywne podejście do życia, którym mnie zarażała. W jej towarzystwie nigdy nie czułam się skrepowana, dziś było inaczej… i jak nie tracić otuchy w takich chwilach? Pomijając już fakt, iż nie mogłam na nią i F. patrzeć…zakochani, we wrześniu biorą ślub, na który de facto byłam zaproszona z Panem X.  

Pod powiekami czułam łzy. Musiałam jednak trzymać fason. Szybko oznajmiłam, iż muszę wracać.  Pan X podwiózł mnie pod sam dom. Przez prawie całą drogę nie rozmawialiśmy. Nie mogłam wytrzymać faktu, że Z N O W U nie widzi problemu.

-  Co ty opowiadasz znajomym o nas? – odezwałam się pierwsza mocno chowając łzy na uwięzi

- Nic – odparł wyraźnie zaskoczony – To tylko nasza sprawa.

- To dlaczego Gina się do mnie nie odzywa? – właśnie dojechaliśmy na miejsce - Przyszła i nawet się nie przywitała ze mną! – wykrzyczałam, trzaskając drzwiami na pożegnanie

Szłam przed siebie. Dałam upust łzom, płynęły jak szalone. Moja kobieca intuicja podpowiadała mi, że Pan X pójdzie za mną, jak przystało na finish romantycznego filmu. Przekręcając klucz w drzwiach, czułam wręcz jego oddech. Padłam na łóżko cała we łzach, wyczekując jego pukania…po pół godziny odezwał się mój telefon. To Pan X. Bez zastanowienia wcisnęłam czerwoną słuchawkę, odrzucając jego rozmowę. Nie dawał za wygraną, wydzwaniał jeszcze kilkanaście razy. Mam tego cholernie dość! Kiedy to się skończy?! Brak odpowiedzi, na kluczowe pytanie: Dlaczego Pan X niepostrzeżenie oznajmił „zostańmy przyjaciółmi” któregoś dnia doprowadzi mnie do szaleństwa! Najgorsze jest to, iż uważa, że to nie powinno wpłynąć znacznie na nasze stosunki (WHAT?!) Hipotetycznie, gdyby porzucił mnie dla innej, wiedziałabym, że kocha inną, czyli w moim słowniku związkowym - definitywny koniec z nami. Oczywiście nie tłumaczyło, by to jego, oznak miłości (?) do  ostatniej wspólnie spędzonej nocy (poprzedzającej dzień w którym zostałam singielką), czyli braku szczerości, ale jednak…Nie szukałabym powodów. W sytuacji, w której się znalazłam nie wiem nic…stoję na szczycie swoich najgłębszych emocji i znowu krzyczę, nie wydobywając z siebie żadnego dźwięku. Poszukiwanie odpowiedzi, jest jak poszukiwanie świętego Graala

 

Rano napisał sms: Mam nadzieję, że już ci przeszło

Matko Boska Przenajświętsza! Z kim ja byłam przez siedem lat! Przecież ja w ogóle nie znam tego człowieka. To istny emocjonalny wrak! Zastanawiam się jeszcze przez moment, czy on to czyni z premedytacją, czy naturalnie mu wychodzi.

Finałowy dzień imprezy

Dzień wcześniej poprosiłam S. by towarzyszyła mi podczas tej imprezy, gdyż nie byłam pewna czy dotrwam do końca. No dobrze, byłam pewna że wcześniej czy później odpłynę we łzach. S. się zgodziła. Tego dnia robiłam co mogłam by emanować pozytywnym nastawieniem. Nie mogło być inaczej! Ze względu na moje miejsce w programie imprezy, tego dnia byłam zabiegana. Uśmiechałam się do wszystkich od ucha do ucha (a propos: Kocham „uhahaną” wersje mnie samej) Nawet podczas spotkania z Panem X nie opuszczał mnie SUPER nastrój.

Pierwsza chwila zwątpienia (czyli po co tak naprawdę mi S.)  Gina ze swoim mężczyzną pojawiają się na horyzoncie.Macham im z oddali. Obydwoje się odwracają w drugą stronę, udając, że mnie nie znają. Wołam S. POMOCY! S. mnie uspokaja. Pierwszy kryzys zażegnany

Druga chwila zwątpienia. S. mówi byśmy podeszły do stolika, gdzie animuje jej koleżanka z dawnej pracy. Po dwóch krokach w przód, w tył zwrot... Nie mogę! - tłumaczę, kiedy na horyzoncie pojawia się druga animatorka, Gina. To dla mnie zbyt wiele, nie chcę znowu być świadkiem, jak z premedytacją mnie unika

Wszyscy pozostali z NASZYCH WSPÓLNYCH jego ZNAJOMYCH nie ruszają tematu, nie pytają czy wszystko jest ok. Nie czuję się swobodnie. Tracę czujność, po tym jak starają się na mnie nie patrzeć.

S. mówi mi, bym była ponad to, bym nie popadała w paranoję i otworzyła na ludzi, na NASZYCH jego ZNAJOMYCH. Tłumaczy też, abym nie czekała, aż ktoś podejdzie i zagada, a sama zaczęła rozmowę. Tak też czynię. Do diaska, to naprawdę działa!

Koniec imprezy

Odchodzę uśmiechnięta od ucha do ucha, całując wszystkich na pożegnanie. Jestem z siebie dumna

- O co chodzi z Giną? – pyta S. w drodze powrotnej

-  Co jeszcze chcesz wiedzieć? – odparłam lekko zdenerwowana

- Przez cały czas cię wołała, biegała za Tobą, a ty udawałaś, że jej nie zauważasz.

- To nie dobry czas na żarty – oschłym tonem oznajmiłam

- Gina w pewnym momencie stanęła obok ciebie, i dotknęła cię za ramię….

- Jak to możliwe? Nie miałam o niczym pojęcia. Jestem tak zapatrzona w swój smutek, że zasłania mi on realne spojrzenie?- odparłam, pytając jednocześnie samą siebie

Czyżbym podświadomie zaczęła szukać winnych w osobach NASZYCH WSPÓLNYCH jego ZNAJOMYCH? Nie mam na myśli  typowej winy,  a kwestię wyboru strony, w tym wypadku Pana X.  S. tłumaczy mi, że dla NASZYCH WSPÓLNYCH jego ZNAJOMYCH ta sytuacja też nie jest łatwa...Nie mogę przecież ich winić za stan pomiędzy mną a Panem X

Czego oczekiwałam po Ginie?. Szczerze?

1. Liczyłam na to, że przy spotkaniu obejmie mnie czym złagodzi mój smutek…rozdzierający mnie od środka
2. Liczyłam na chociażby, seksistowskie  „wiesz, jacy są mężczyźni”
3. Liczyłam na to, że nie dołączy do grupy z którą będę musiała walczyć niczym z moimi własnymi demonami.
4. Liczyłam na wszystko, oprócz zdawkowego „yhyyyy? pod moją zmianą statusu na fejsie,”wolna”, którym mnie potraktowała.

Pomimo moich wewnętrznych przepychanek z Giną w roli głównej, czyli kto jest winny, a kto nie, postanowiłam wyjść naprzeciw  i zadzwoniłam do niej z przeprosinami…