K jak Kamil c.d

Pięknie, uśmiecham się do siebie. Moje hormony szaleją. Mam wrażenie, iż zakochuję się o częściej niż powinnam. Tylko on jeden. Tylko ich dwóch, trzech…za każdym razem mam ochotę łasić się jak kot na same wspomnienie o facecie. To właśnie mężczyźni sprawiają iż moje serce bije jak oszalałe, jakby było na psychotropach. I jak na ironie losu właśnie tych okazów nie mogę mieć. Zamieniam się w „Zuzie-mega-optymistkę”. Zamierzam cieszyć się tymi chwilami, zachwycając się z boku mymi panami. Podobno to normalne, iż smutek rozstania, zamieniam w rozochocenie innymi terenami męskimi. Oczywiście, zaraz na myśl przychodzi mi K jak Kamil, czyli moja dawna miłość – rozpalona i natychmiast zgaszona. Kochane moje, wysyłam was do notatki http://jedyna-singielka-w-miescie.blogspot.com/2011/06/jak-juz-pisaam-w-moim-zyciu-byy-sa-i.html <------tutaj więcej szczegółów.

- Odpisał K jak Kamil? – zapytała wtajemniczona w całą sprawę mama, kiedy tylko przekroczyłam próg rodzinnego domu

- Nie. I pewnie nie odpisze. K. to typ faceta stałego w uczuciach – odparłam dziwiąc się własnemu braku nadziei

- Co ty wygadujesz! – krzyknęła z drugiego pokoju S. (która na wakacje przyjechała z Anglii) - Nie ma facetów stałych w uczuciach – zaraz stała obok mnie, by oznajmić mi to prosto w oczy – Na co ty czekasz?! Napisz do niego jeszcze raz. WPROST!

- I co niby miałabym mu napisać JESZCZE? Skoro nawet nie chce mnie widzieć w swoich znajomych na fejsie? – rozgoryczona i rozżalona odparłam

- Kocham Cię!

- Yyyyy – nie wiedziałam jak zareagować. To zbyt agresywne, jak na mnie – pomyślałam - Facetowi nie można podać siebie na tacy, facet lubi polować…

- On już się dość z kuszą nabiegał, by cię przekonać do siebie. Ty nie chciałaś. Teraz czas na twój ruch. Zdecydowany i pewny ruch! – ton S. był jak zawsze mocny - Napisz, że wciąż o nim myślisz…

- Wystukasz to za mnie na klawiaturze, bo mi to nie przejdzie?

Takiej siebie nie lubię. Taka byłam przez siedem lat. Taka nie mogę być.

- Dajesz korepetycje z asertywności i walki o swoje szczęście? – zapytałam zupełnie poważnie S. będąc pod wrażeniem jej dotychczasowej walki o swoje szczęście.

W odpowiedzi na sekundę się uśmiechnęła, po czym jej kąciki ust wróciły na swoje miejsce.

- Po prostu zadzwoń do niego.

- Nie sądzę, by było to na miejscu – ostrzegłam po raz kolejny – Poza tym, nuiby co miałabym mu powiedzieć? – zapytałam retorycznie, po czym sama odpowiedziałam sobie – Cześć! Właśnie rozstałam się z Panem X, poza tym, KOCHAM CIĘ – zagrałam to całą sobą - Mało to sensowne, wręcz nonsensowne – skarciłam siebie, za ten wybryk

Ps. Codziennie się katuję myślami o nim…wiem, że to nonsensowne W zaistniałej sytuacji, czyli jego związku z świętą kobietą, bezcelowe jest szukanie sposobu na kontakt…wiem to ja, jednak serce nie chce o tym słyszeć. Kochane moje blogowiczki. Powoli brakuje mi sił. Proszę pomóżcie. Co powinnam czynić w tej sytuacji?

Ps 2. Wiem, że zamieniam się w żałosną kreaturę, jednak nie spocznę dopóki sytuacja z K jak Kamil nie będzie wyjaśniona. Czuję że upadam coraz niżej. Nie boję się jednak upadku, jeśli on wytłumaczy mi, że jest szczęśliwy, boję się upadku nie mając nic wyjaśnionego….