BYCIE W POJEDYNKĘ- JAKO DOKUCZLIWY DYLEMAT

Nienawidzę załatwiania nudnych spraw w pojedynkę. Nienawidzę przygotowania posiłków dla jednej osoby. Nienawidzę jeść w samotności. Nienawidzę chodzić na imprezy sama. Nienawidzę wracać do pustego mieszkania. Nienawidzę sama spać. Nienawidzę braku perspektywy na nowy związek. Nienawidzę ludzi podpowiadających mi, że wszystko się ułoży. Nienawidzę „moich ulubionych” komedii romantycznych. Nienawidzę braku towarzystwa, seksu, miłości od mojego ”gdzieś tam czekającego” mężczyzny. Nienawidzę niezmąconego optymizmu moich bliskich, mówiących „jesteś śliczna, znajdziesz sobie kogoś godnego miłości” Nienawidzę otwartej kwestii „uporania się z własnymi uczuciami”. Nienawidzę słów „wyparcie” i „przebaczeNIE”

Z wszechobecnych badań, wykresów, diagramów itd. wynika, że po świecie stąpa o wiele mniej porządnych facetów, niż my, kobiety sobie tego byśmy życzyły. Jako jedyna singielka w mieście mam zatem trzy opcje:

1. „Za górami, za lasami, za siedmioma rzekami…”  czyli wyrachowanie w samotności

- To oczekiwanie na ideał, czyli na królewicza z bajki!. W lśniącej zbroi, majętny, czarujący  dżentelmen… I takim sposobem, w oczekiwaniu na taką miłość, zdążę się zestarzeć (nie raz, nie dwa razy!!!), prędzej zginę w tragicznym wypadku (fortepian spadnie wprost na mnie z okna na drugim piętrze) lub sama z wyrachowanej samotności podetnę sobie żyły.

2.  „My wszystko możemy…dla swojego Pana i władcy” czyli desperacja z samotności

- Oczywiście w akcie desperackiej samotności mogę zniżyć swoje męskie predyspozycje. Mogę udawać, że nie dotyka mnie to, że każdy weekend ma zarezerwowany  dla kumpli. Mogę  nie zauważać, że ochoczo umawia się z moją przyjaciółką. Mogę pożyczyć mu kilka stówek, na spłatę super ważnego kredytu. Mogę wyręczyć go w domowych obowiązkach (sprzątanie, pranie, prasowanie, wymiana żarówki, przeniesienie szafy…etc. MY, KOBIETY WSZYSTKO MOŻEMY dla naszego PANA I WŁADCY!

3. „Najpierw pokochaj siebie, dopiero potem zacznij rozglądać się za mężczyznami”

- To pragmatyczne podejście. Robienie czegoś co przynosi dobre skutki, na dłuższy czas. Wybór jasny w swej niejasności.  Podobno, kiedy pokocham siebie, łatwiej mi będzie dostosować się do partnera, choć trafniejszym określeniem było by, współgrać z moim wybrankiem. Jeśli pokocham siebie, nie będę oczekiwać od niego niczego, czego bym sobie sama nie potrafiła dać (bez zbędnych skojarzeń, proszę). Tylko w tej opcji będę w stanie wybrać mądrze, bo po co mi kolejny DUPEK do kolekcji EX?

Wybieram bramkę numer  trzy. Nie wiem, czy mam ochotę zaczynać od siebie, chcę mieć faceta TU I TERAZ! (mały żart, no dobrze! Może nie taki mały i nie taki do końca żart; )) W oczekiwaniu, wybieram pracę nad samodoskonaleniem się. Wybieram wiarę, w to, że gdzieś tam, czeka na mnie moja druga połówka pomarańczy.

Ps. Nienawidzę czasu, który ucieka przede mną jakbym była mu coś winna. Nienawidzę mojego, stale szerzącego się optymizmu (czy ma on coś wspólnego z realiami?). O co w tym chodzi?

Byłam dobra, byłam bardzo dobrą dziewczynką, dalej nią jestem i taka zostanę