TEN KTÓREGO IMIĘ, ZABRANIA SIĘ WYMAWIAĆ - ARCHIWUM EKS

Zastanawiam sie, jak napisac o pewnym osobniku płci męskiej, nie wspominajac o Nim. Nie sądzę, że tak się da! Wrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

Przez ponad półtora roku udało mnie się własciwie nie wspominac o Nim, chociaż pobudki do tego były: 1) coś naskrobał w sms'ie 2) podszedł/porozmawiał, kiedy bawiliśmy się  na tej samej imprezie 3) wypytywał o mnie inne osoby...Nie pisałam o tym, bo uznałam, że Jego temat na tym blogu skonczył się wraz z moim odrodzeniem, czyli z chwilą odkąd zaczęłam iść torem własnej realizacji - dzięki czemu stałam się samodzielną, niezależną kobietą. Ahhh, życie. 

W poniedziałek zjawiłam się na oddziale szpitalnym, korekta oczu. Owe zdarzenie włożyłam do folderu: KIEPSKIE DNI, gdyż skomplikowało doszczętnie moją sytuacje w pracy. Oczywiście, wszystko starałam się poukładać. Przełozylam terminy spotkań, wszystko wydawało sie pod kontrolą. Podczas pobytu na oddziale, od samego rana, byłam bombardowana badaniami, bowiem kolejnego dnia miała odbyć się operacja. I BUM! Pod koniec dnia pojawiły się komplikacje, które natychmiast wykluczyły mnie z operacji. Byłam roztrzęsiona. Ze strachem spostrzegłam, że powodem nie był sam fakt zmiany terminu (chociaż czekałam na te operacje 5 lat i kiedy dowiedziałam się, że mogę ją w koncu przeprowadzić nie posiadałam się z radosci) a sam fakt PRACY. Wszystkie skrzętnie uporządkowane terminy runęły niczym mur berlinski...wobec czego od nowa zacznie się układanie terminów. 

Źle, bardzo źle. Ogarnęła mnie panika, doszczetna, przeszywająca całe ciało, każdą komórkę z osobna porażająca panika. Trzy nowe koleżanki z oddziału, cudowne seniorki, pocieszały z całych sił. To samo czyniła mama, kiedy do niej zadzwoniłam, Asja, Sis i bracia. Tyle osób zdarzylam "obdzownić" w drodze powrotnej. Dzieki tym rozmowom, moje przerażenie w 20 % przerodziło się w siłę by stawiać kroki do mieszkania. Pozostałe 80% wraz z zakmknięciem drzwi na klucz, powaliło mnie. Chciałam tylko spać. Zasunęłam żaluzje, kryjąc przed oczami promienie słonca. Zaaplikowałam cztery tabletki nasenne i zapakowałam sie do łózka.

"Bratnia dusza, rozpaczliwie potrzebuje BRATNIEJ DUSZY!"

"Co slychać u Ciebie? Pozdrawiam" - otrzymałam wiadomośc tekstową opieczętowaną toksycznym imieniem, które de facto zdąrzyłam wymazać szczęśliwie ze swojej pamięci

Odpisałam z udręczonym wyrazem twarzy (ufff, jak dobrze, że tego nie widać). NIE BYŁAM POCZYTALNA, tak ten wybryk stukania na klawiaturze białego blacberry, tłumaczę. Po chwili otrzymałam kolejną wiadomość, która ewidentnie wskazywała, że się MARTWI O MNIE...?!?!? Nie odpisałam. Tabletki zaczęły działać. Zasnęłam. Rankiem, troszkę pożałowałam mego wybryku. Nie na długo...Złapał mnie na FB. wypytując o wszystko. Kompletnie wszystko. Moje odpowiedzi byly powściągliwe. W pewnej chwili zapytałam, czy czasami nie prowadzi wywiadu dla jakiejś lokalnej gazety. Odparl, że dawno nie miał ze mną kontaktu. Wydawał mnie sie taki tendencyjny, zresztą ja tak samo ja się zachowywałam. Co gorsza ta cała tendencyjność doprowadziła do sytuacji, ze wprosił się do mnie (On: "Wpadnę teraz" Ja:"Dzisiaj jestem zajęta, ale zapraszam w przyszłości") Brrr. I znowu bylam troszkę zła na siebie. Więcej niż troszkę (nadal ciągnęłam te farsę) 
Nie powinnam utrzymywac z Nim kontaktu, jakiegokolwiek, a to własnie od dwóch dni czyniłam. 

Dlaczego ON napisał w takim momencie. To jakiś surrealistyczny szósty zmysł? 

Moje rozgoryczenie, i domysły miałam wylać na Sis. Dlaczego akrat na Niej? Czułam, że maczała w tym palce! (wcześniej marudzilam jej, że w chwili pobytu w szpitalu jak nigdy samotność potrafi zadręczyć, przychodzą myśli, że fajnie by było miec bratnią duszę blisko siebie) Czułam, że mogła coś mu wygadać o moim pobycie w szpitalu...chociaż doskonale znała moje zdanie na temat jego...jeśli miała by pisac do kogoś to prędzej do Mr. Króliczka, Mr. Voyage albo Mr. High...Spotkalam się z nią i i z Carolą w pobliskim pubie. Szlimtając powoli herbate sytuacja sama się rozwinęła. Bez mojej interwencji.

- Nie wiem jak mam Ci to powiedzieć - Carola niechętnie zaczęła ni stąd ni zowąd. Sis w odpowiedzi zaczeła kręcić głową, na znak, by nie mówiła...- Muszę Ci to powiedzieć, ale jest mi bardzo ciężko. Mam straszne wyrzuty sumienia.

Po takim wstępie prawie krzyknęłam - Na litość Boską mów!

- Wczoraj rozmawiałam z Nim. Pytał co u Ciebie. Powiedziałam, że jesteś w szpitalu. Natychmiast pożałowałam tego, że się wygadałam. Jesteś zła? - w odpowiedzi pokręciłam nie-chetnie głową - Wydaje mnie się, że nadal coś czuje do Ciebie. Wydał się naprawdę szczery

- Carola, przypominam Ci, ze On ma dziewczyne - wtraciła Sis

No tak, zupełnie zapomniałam o jego lafiryndzie!

- A jesli juz nie ma? - odparła

- Yyyy -wybąkałam - Carola, to nie tak. Znałam go siedem lat i wiem, że tutaj chodzi o coś innego. 

- Pan X*, chce uciszyć swoje wyrzuty sumienia?

W odpowiedzi potakująco pokręciłam glową.

Już wiem skąd moja wczorajsza, okropna czkawka! 

Wstrzymywałam oddech na niebezpiecznie długi czas, piłam duuużo wody, brat próbowała mnie wystraszyć a nawet poczęstował mnie pół łyżeczką cukru (FUJ!). Za żadne skarby nie moglam przestać czkać. Mama, u której byłam w tym czasie zaświergotała tylko "Oj, to niedobrze. Ktoś bardzo Cię obgaduje"

*Pan X - mój, tzw. ex-partner.